Als mijn computer vastliep was dit een eenvoudige oplossing. Even weer fris opnieuw beginnen. Nu onze maatschappij is vastgelopen, lijkt me dat ook een prima idee. Niks geen bijstelling en aanpassing van het huidige systeem, dat hebben we lang genoeg geprobeerd, met steeds meer regelspaghetti als gevolg. Maar opnieuw, van de grond af aan opbouwen. Om chaos te vermijden eerst parallel aan de huidige situatie, en waar mogelijk laten we het oude dan steeds meer los en behouden we alles dat van waarde was.
De mens is aan het evolueren naar een hoger bewustzijn. Bijna iedereen die een burnout, depressie, bijna-dood-ervaring, ernstige ziekte of andere crisis heeft doorgemaakt is inmiddels bewust geworden van een overstijgende realiteit, naast onze menselijke ervaring van het leven. En iedereen die aan persoonlijke groei doet kan googlen en komt uiteindelijk Eckhart Tolle, non-dualiteit en het ego-bewustzijn tegen. Het gaat razendsnel de afgelopen jaren. Ons huidige systeem is helemaal gebouwd vanuit het ‘oude’ bewustzijn. Vanuit ego, tekort, bezit. Georganiseerd in landen en bedrijven die het eigen belang voorop stellen. We strijden tegen drugs en ziektes. We maken wetten en regels over wat er niet mag, om de mens in goede banen te leiden. Door de huidige evolutie-stap kan de mensheid niet meer verder met het oude systeem. Dat voelt fundamenteel verkeerd, omdat ons eigen fundament aan het veranderen is. Op dit moment leeft het merendeel van de mensheid nog in het ‘oude’ bewustzijn. Je bent je dan van een aantal dingen niet bewust, waardoor je niet zoveel last ervaart als er onzuiverheden zijn in het bestaan. Je kunt je daar dan nog makkelijk van afsluiten. Dat kun je de mensen verwijten, maar dat heeft geen zin, het is hun ervaring van de realiteit. Beter kunnen we parallel een werkend alternatief maken dat zoveel zuiverder is en beter voelt dat de mensen gaan overlopen. Er zijn al volop mensen aan de slag. Een hele beroepsroep is ontstaan die anderen helpt bij heling, het doorzien van de eigen patronen en terugvinden van het contact met je zelf. Er is steeds meer erkenning voor de rol van trauma/ onverwerkte energie, bij het ontstaan van ziekte. Het lijkt onvermijdelijk dat de een verschuiving plaats gaat vinden van symptoombestrijding met medicijnen, naar preventie via leefstijl, omgeving en psychische ondersteuning. Ook op andere gebieden bruist het van de initiatieven. Met nieuwe vormen van landbouw, regionale energievoorziening, regionale zorg en individueel onderwijs gericht op de interesses van het kind. Samenwerking gebaseerd op vertrouwen, een geldsysteem zonder rente. Juist in ons deel van de wereld, waar we relatief welvarend zijn, de meesten niet direct bezig hoeven te zijn met overleven, hebben we de kans om het voortouw te nemen. Niet langer te wachten, te klagen, te wijzen… Maar opnieuw beginnen.
0 Comments
Wanneer en hoe ondermijn je de parlementaire democratie eigenlijk?
Ik vroeg me af of het ook is ‘toegestaan’ om kritiek te hebben op de huidige parlementaire democratie. En te uiten dat je graag wat anders zou willen en graag alternatieven wil gaan bespreken. Of ondermijn je dan de democratie? Mag je de legitimiteit van de overheid in twijfel trekken als ze in jouw ogen heel verkeerde beslissingen nemen en/of regelmatig beslissing nemen die jou en/of je omgeving schaden. Of ben je dan een bedreiging voor de rechtsstaat? Zouden de mensen in de politiek denken dat de huidige bestuursvorm tot in de eeuwigheid blijft bestaan, of zien ze ook de mogelijkheid dat het eens in de 100 jaar aan vernieuwing toe is. En kun je het daar dan over hebben zonder beschuldigd te worden dat je de democratie ondermijnt? Niets is voor altijd. Toch doen we vaak of dat wel zo is. Houden we krampachtig vast aan iets dat we hebben. Vooral als er nog geen alternatief voorhanden is, je in de ontkenningsfase zit, of geïdentificeerd bent met geraakt met hetgeen je los zou moeten laten. Dan lukt het niet om alternatieven te zien en verzet je je, tegen suggesties dat je misschien iets kunt veranderen. Je doet toch immers zo je best om er wat van te maken. Zien ze dat dan niet! De voorzichtige vragen of alles wel goed gaat hoor je liever niet. En als er dan kritiek komt sluit je je daarvoor af. En dan gaan mensen harder praten, schreeuwen, omdat ze zich steeds maar niet gehoord voelen, raken ze gefrustreerd en soms zelfs onredelijk. En dan? Dan beschuldigen we de ander van ondermijning. Verandering veroorzaakt bewustwording. Ook mijn maandbedrag verdrievoudigde op de Maanhoeve. Plotseling werd ik geconfronteerd met een nieuwe realiteit, waar ik helemaal niet op zat te wachten. En dan zijn er meerdere opties: Je wordt boos op iemand die volgens jou de schuld heeft (energieleveranciers, de overheid). Je gaat in verzet, de strijd aan (ik betaald het gewoon niet!). Je gaat voor zelfverwijt (had ik maar eerder zonnepanelen gekocht toen er nog geen wachtlijst was). Je voelt je machteloos (ik ben overgeleverd aan de geopolitieke krachten). Je wordt angstig (straks kan ik mijn (energie)rekeningen niet meer betalen…..). Als je bezig bent met bewustzijnsontwikkeling noemen we dat mooi oefenmateriaal. Wat zegt je reactie over jezelf en je kijk op de wereld? Ik zag ook hoe raar sommige dingen zijn. Dat we het de afgelopen 50 jaar gewoon zijn gaan vinden om in de winter in een verwarmde luchtbel te zitten bijvoorbeeld. Daarnaast worden een aantal maatschappelijke vraagstukken nu ook heel helder: Willen we een overheid die voor ons zorgt en voorziet in onze basisbehoeften? Willen we onafhankelijk zijn en het zoveel mogelijk zelf regelen? Willen we dat onze basisbehoeften een verdienmodel voor marktpartijen zijn? We hebben onderhand voldoende kennis en ervaring met deze fundamentele inrichtings-opties. Hier zou het volk zich wel eens direct over uit mogen spreken, dan kan de regering vervolgens helpen om het ten uitvoer te brengen. Aldus mijn moeder nadat ik, 25 jaar geleden, als 18-jarige begonnen was op de Koninklijke Militaire Academie in Breda. Nou, dat kwetsbare meisje was even geparkeerd. Heerlijk was het, one of the guys, een fantastische tijd. Vormend, ontzettend leerzaam en wat heb ik coole dingen gedaan. Afgelopen vrijdag, 25 jaar later was ik terug voor een reunie. Maar nu helemaal, inclusief mijn zachte en kwetsbare kant. Meerdere keren werd me gevraagd hoe het voor mij was geweest als vrouw tussen al die mannen. Ik vond het heerlijk destijds. Als een vis in het water. Terugkijkend kon ik ook mooi zien hoe ik heb afgeleerd om te voelen. Dat was voor mij blijkbaar nodig om me staande te houden in de wereld der testosteron. Ook zag ik hoe ik zelf heb bijgedragen aan de normatieve cultuur en hard was tegen degenen die anders waren, naar mijn mening beter iets anders konden gaan doen. Want ik kon dat natuurlijk heel goed beoordelen met mijn 18 jaar .. ahum. En nu dus terug. Ik denk wel eens dat mijn huidige leven op de Maanhoeve een soort tegenovergestelde is van mijn militaire tijd. Maar wat voelde ik weer een warmte, kameraadschap, zorgzaamheid. Een hele bijzonder verbinding, weer even one of the guys. Dankjullie wel lieve maatjes. Dit is er ook allemaal bij defensie. Hier even een spirituele bijdrage over oorlog en vrede. Voor iedereen die graag vrede wil, en zoekt naar manieren om daar aan bij te dragen. Vroeger deed ik dat vanuit defensie, omdat ik daar in geloofde. Tegenwoordig doe ik dat vanuit de Maanhoeve.
Waarom? Een antwoord kun je vinden in dit artikel van spiritueel leider Krishnamurti. https://www.scienceandnonduality.com/article/the-causes-of-war Partijdig
"Amerikaanse minister laakt partijdigheid China in oorlog Oekraïne" Oke, even zonder partij te kiezen in een internationaal conflict.... Ik zie veel journalisten van mainstream media roepen dat ze objectief zijn, maar bovenstaande zin uit de de Volkskrant is toch heel erg raar, of dan in ieder geval niet objectief? Dat je dit er uit pikt als nieuws en headline... Of vindt de Volkskrant dit wel objectief, vanwege een onderliggende verhaallijn die voor hun vaststaat als feit. Als het niet zo tragisch was allemaal, dan was het toch gewoon een lachwekkend politiek satire, met een slechterik ( ...vul in land, machthebber, cultuur, groepering, partij of persoon) en de goederik (wijzelf, onze groep, ons land). Maar omdat het allemaal zo tragisch is toch even het ongevraagde advies: Wees onpartijdig. Partijdigheid vergroot conflicten in de wereld. Al is het allemaal heel goed bedoeld, de steun aan Oekraine lijkt vanuit korte termijn goed, maar dat is schijn. Partij kiezen in conflicten waar je niet direct mee in contact staat, is nooit een goed idee. Dat zien we bij ruzies in de familie, op het werk. Dat zien we in conflicten in Afghanistan, Vietnam, Iraq, Afrika. Resultaat is zeer dubieus. Ja maar WO2 dan? De Amerikanen hebben ons bevrijd van de Duitsers. Die interventie had je toch niet willen missen? Ook dat is maar de vraag. Er waren ontelbaar andere scenario 's, al wordt het alternatief wel eens eenzijdig gepresenteerd als een soort hel, waarbij we geen vrijheid hadden en sinds 1945 overheersd waren geweest door een Tyranniek regiem, en allemaal Russisch of Duits zouden spreken in Europa. De uitkomst van een alternatief scenario weten we natuurlijk niet. We weten wel het resultaat van die interventie: een innige band met onze bevrijder, die we nog steeds door dik en dun steunen, samen met de rest van Europa en andere 'winnaars' van WO2. En samen zijn nu beland in een zeer welvarende, over het algemeen rijke, maar ook kapitalistische consumptiemaatschappij samen met Amerika en de westerse landen. Verdere bijzonderheden: Azie is de grote aanvoerlijn van goedkope spullen, en delen van de wereld worden uitgebuit, vervuild en geplunderd. Nu kunnen we opnieuw kijken. Wat willen we als NL? Strijd steunen of onpartijdig zijn? De strijd verlengen door partijdig te zijn en steun te geven, omdat we denken dat we in het goede kamp zitten? Wat is eigenlijk dat goede kamp, en voor welk deel van de aardbewoners is het dan allemaal zo goed? Stop met geld uitgeven aan de(ze) strijd. Ik wil niet dat mijn belastinggeld wordt uitgegeven aan wapens, gewapende militaire inzet, of steun om meer wapens aan te schaffen, want dit leidt uiteindelijk alleen maar tot meer verliezen, verdriet en ellende voor Oekraine. Dat is de verhaallijn waar ik in geloof. Zaterdagochtend even bladeren door een krant laat het maar weer eens zien.
We zien het bij de boeren, het lonkende toekomstperspectief dat de minister zou maken wordt terug verwezen naar de tekentafel. https://lnkd.in/eQ8KThsZ We zien het in Groningen waar de overheid niet in staat blijkt om naar tevredenheid van de burger iets te doen aan de gaswinnings-problemen. https://lnkd.in/e_eQT_A8 We kunnen boos worden op de overheid, het systeem, teleurgesteld dat we beland zijn waar we nu zijn met onze samenleving, op zoek naar een schuldige en verantwoordelijke en daar heel veel energie in steken. Proberen om het vastgelopen systeem van nog meer regels te voorzien. En deze keer de goede regels! Echt waar! We kunnen ook onder ogen zien dat de oplossing van echte structurele problemen nooit voortkomen uit het systeem dat het gecreeerd heeft. Dat is teveel gevraagd, niet eerlijk om te verwachten, ook al denken de mensen in het systeem dat ze hiervoor verantwoordelijk zijn en er als enige over gaan. Dus laten we niet boos worden, als het huidige systeem faalt, maar met mildheid kijken en het zien als aanmoediging om geheel nieuwe dingen te proberen. En zelf als burger weer aan het roer gaan staan om nieuwe manieren van samenleven, onderwijs, voedselvoorziening, (psychische)gezondheidszorg en nog veel meer, te creeeren. Wij zijn aan zet. Van een vaste baan bij de overheid, naar het ondernemerschap. Van financiele rust/ slaaptoestand, naar een financiele achtbaan. Van werken bij een wetenschappelijk instituut, naar eigenaar van spiritueel centrum De Maanhoeve. Van Fulltime in Leiden wonen, naar op en neer tussen Leiden en Drenthe, waar ik samenwoon met o.a. mijn vader.
En dan een enorme verbouwing gaan doen van 4 maanden. "Is het niet wat veel tegelijk?", vroegen mensen dan. Of "hoe doe je dat dan?". Nou, dat waren goede vragen! Soms neem je zoveel hooi op je vork dat je er onder bezwijkt. Als alles tegelijk verandert in je leven heb je geen houvast meer. Een beetje buiten je comfortzone is leuk. Een beetje ongemak, daar leer je van. Maar als je comfortzone in geen velden of wegen meer te bekennen is, is er wel heel veel ongemak. Ik herkende het gevoel al, van rond mijn uitzending, toen ik begin 20 was. Te veel nieuwe ervaringen tegelijk. En daarvan raak ik blijkbaar overspannen. Op ons retraitecentrum of all places….. Je kunt dus, terwijl je het eigenlijk heel goed voor elkaar hebt, toch helemaal leeg en in het afvoer-putje raken. Ergens wist ik wel dat geluk niet van buiten jezelf komt, maar dat kwam pas echt binnen toen ik het zelf ging ervaren: Ondanks dat ik leef met mijn soulmate, lieve kinderen heb, iedereen fysiek gezond is, en ik een welvarend land leef, zonder oorlog of hongersnood, kon ik me de afgelopen tijd volkomen down voelen. ‘Vroeger’ kon ik veel meer aan. Toen had ik een muur om mijn gevoel heen gebouwd, gleed alles van me af. Zo kon ik me handhaven als jong meisje op de KMA en later op uitzending, waar mijn leidinggevende sprak over vrouwen die maar beter kinderen konden gaan baren en een onderofficier riep dat hij ‘geen wijf in zijn YPR wilde’. Ik voegde me gewoon in de cultuur, noemde thee ‘homo-water’ (ahum…) en was one of the guys omdat ik wel goed kon hardlopen. Met een dikke huid leek het leven simpeler. Nu de muur de laatste jaren is afgebrokkeld, voel ik plots vanalles. Dat het niet goed voelt om op drukke plekken te zijn, omdat ik dan overprikkeld raak. En ik voel veel beter wanneer iemand/ mijn kinderen/ ikzelf mijn grens over gaat. Ik merk dat die muur me niet alleen in de weg zat om in contact te zijn met mijn eigen gevoel, maar ook nogal in de weg zat om contact te maken met de ander. Zo binnen, zo buiten. Ook wordt mij steeds duidelijk wat er niet goed voelt aan de manier waarop we leven. Het is toch ook wel een beetje merkwaardig hoe we de boel als mensheid nu geregeld hebben op aarde. Als je als buitenaards wezen naar de aarde kijkt. Wat zie je dan?
En zo kunnen we nog wel even doorgaan met fantasieën over wat de aliens van ons zouden vinden. Maar goed, het zijn natuurlijk niet alleen de aliens. Een groeiend deel van de mensheid is gevoeliger aan het worden. En voelt dat er dingen niet langer kloppen, scheef gegroeid zijn, of gewoon de verkeerde kant op zijn ontwikkeld. Al dat voelen en het bijbehorende ongemak hoort bij een groei van bewustzijn. Ik ben niet de enige die dit ervaart momenteel. Het is druk bij ons op de Maanhoeve. Steeds meer mensen ervaren hogere gevoeligheid, ongemak bij waar ze zijn beland, in hun eigen leven, of in de maatschappij. Dat uit zich dan in een crisis, een burn-out, het gevoel jezelf kwijt te zijn. Of het verlangen om meer vanuit jezelf te leven, in plaats van in te stappen in een door de vorige generaties bedacht rollenspel. Dit groeiende ongemak is precies wat de bedoeling is. Ongemak vraagt aandacht en dat creëert bewustzijn. En als je de aandacht bij het ongemak in jezelf weet te houden, het goed onderzoekt en doorvoeld, dan kun je het transformeren naar iets nieuws. Als het ongemak groot genoeg is, en je bewust wordt wat er aan de hand is, volgt verandering daaruit. Dat gold voor mijzelf en voor de individuen die bij ons op retraite komen. En onvermijdelijk… straks ook in de maatschappij als geheel. Het zijn boeiende tijden. Leve het ongemak. |
AuthorIk deel graag wat me bezig houdt, van persoonlijke groei tot maatschappelijke observaties. Archives
November 2022
Categories |